"Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο."
Αλμπέρ Καμύ
Τεράστιοι πληθυσμοί εγκλωβισμένοι επ'αόριστον, αφού μερικές δεκάδες μόνο θα περάσουν κάθε μέρα τα σύνορα για να κατευθυνθούν προς βορειότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν εδώ, προσπαθώντας με όποιο τρόπο μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Κάνοντας μπάνιο σε προκάτ ντουζιέρες, περιμένοντας για το μεσημεριανό συσσίτιο, ξαπλώνοντας σε ένα αντίσκηνο στο χώμα.
Είχαμε κάτι σακούλες με συσκευασμένα τρόφιμα που τα είχαμε κουβαλήσει από Θεσσαλονίκη, κι εγώ κρατούσα μία στα χέρια μου. Περπατώντας προς τη σκηνή όπου θα δουλεύαμε, μου είπε ένας φίλος "ρε συ δεν τα δίνεις στα παιδιά; μην τα κουβαλάμε και άδικα ως εκεί", κάτι που μου φάνηκε πολύ λογικό. Με το που με είδαν όρμηξαν γύρω στα δέκα πιτσιρίκια πάνω μου, την πρώτη συσκευασία την έδωσα εγώ, τις υπόλοιπες βούτηξαν μέσα και τις άρπαξαν σαν να έβλεπαν το μάννα εξ'ουρανού. Ένας μεγαλύτερος Σύρος πλησιάζει και τα μαλώνει. Μία εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού μαλώνει εμένα "Δεν έπρεπε να τους τα δώσετε έτσι". Όντως, δεν έπρεπε να τους τα δώσω έτσι, και το κατάλαβα από τα μάτια των παιδιών που δεν πρόλαβαν.
Η επικαιρότητα αλλάζει ακόμη και μέσα στη μέρα: Έκλεισαν τα σύνορα. Τόσοι τη μέρα. Άλλος αριθμός την επόμενη. Συνεδριάζουν στην Ευρώπη. Αποφασίζονται άλλα, εφαρμόζονται άλλα. Ένας ποταμός ειδήσεων που το μόνο που γεννάει στους ανθρώπους αυτούς είναι πανικό και αβεβαιότητα.
Οι μάγειρες ετοιμάζουν το φάγητό μέσα σε ένα κοντέινερ με υποτυπώδεις υποδομές. Το βγάζουν σε μεγάλες λεκάνες και σε ένα διπλανό δωμάτιο γίνεται η προετοιμασία των μερίδων. Στην αρχή μεθοδικά, με πακετάρισμα και νερό, όσο πλησιάζει η νύχτα και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι χωρίς φαγητό, όλο και πιο βιαστικά. Για να φάνε οι τελευταίοι, κι αφού το μαγειρεμένο έχει τελειώσει, βγαίνει ό,τι συσκευασμένο υπάρχει σε δωρεές από την αποθήκη. Το βράδυ, έχοντας γυρίσει στο σπίτι, είχα εφιάλτες με μάγειρες που τρέχαν αλαφιασμένοι ενώ οι φωνές τους τρυπούσαν τα αυτιά μου "δε φτάνει το φαί!" και κόσμος να μαλώνει απέξω.
Στα διαλείμματα κάναμε βόλτες στον πρόχειρο καταυλισμό. Όσα παιδιά δεν είχαν καταβληθεί από το κρύο και την υγρασία, ήταν στον κόσμο τους. Θαύμασα την ανεμελιά των παιδιών, που μπορούσαν να παίξουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα στη γούρνα με τη λάσπη που απέφευγαν όλοι, έβαλαν ένα κιβώτιο κι έπαιζαν τον βαρκάρη, με κουπιά από κλαδιά που βρήκαν παραδίπλα. Με μία μπάλα που είχαν φέρει κάποιοι εθελοντές, έδιναν πάσες σε κύκλο. Ένας εικοσάρης που συμμετείχε στο παιχνίδι έκανε τον διαιτητή -με σφυρίχτρα παρακαλώ- και σταματούσε το παιχνίδι όποτε ήθελε να περάσει κάποιος. Ο Σαχίρ ήθελε να έρθει στην απέναντι μεριά του κύκλου, κρατούσε κι ένα ποτήρι με γάλα ενώ ψευτοκλοτσούσε, ήταν σειρά μου να παίξω,τον βρήκε η μπάλα κι έπεσε. Έκανε να κλάψει αλλά τον τράβηξα αμέσως στο κοντέινερ να τον σκουπίσω και να επανορθώσω για το γάλα. Αν υπάρχει αυτό που λέμε "πατρικό αίσθημα" πρέπει να μου δημιουργήθηκε περισσότερο από ποτέ. Βασικός νόμος του ποδοσφαίρου της αλάνας, αν πέσεις και δεν έχεις χτυπήσει σε ανυπόφορο βαθμό, πρέπει να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις. Ο Σαχίρ το είχε μάθει πριν παίξει ποδόσφαιρο, αφού βρέθηκε να δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του με λασπωμένα παπούτσια. Σηκώθηκε και συνεχίσαμε.Μακάρι τώρα που άρχισαν οι ανοιξιάτικες καταιγίδες της Ευρώπης, να είναι κάπου ζεστά.
Η επικαιρότητα αλλάζει ακόμη και μέσα στη μέρα: Έκλεισαν τα σύνορα. Τόσοι τη μέρα. Άλλος αριθμός την επόμενη. Συνεδριάζουν στην Ευρώπη. Αποφασίζονται άλλα, εφαρμόζονται άλλα. Ένας ποταμός ειδήσεων που το μόνο που γεννάει στους ανθρώπους αυτούς είναι πανικό και αβεβαιότητα.
Οι μάγειρες ετοιμάζουν το φάγητό μέσα σε ένα κοντέινερ με υποτυπώδεις υποδομές. Το βγάζουν σε μεγάλες λεκάνες και σε ένα διπλανό δωμάτιο γίνεται η προετοιμασία των μερίδων. Στην αρχή μεθοδικά, με πακετάρισμα και νερό, όσο πλησιάζει η νύχτα και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι χωρίς φαγητό, όλο και πιο βιαστικά. Για να φάνε οι τελευταίοι, κι αφού το μαγειρεμένο έχει τελειώσει, βγαίνει ό,τι συσκευασμένο υπάρχει σε δωρεές από την αποθήκη. Το βράδυ, έχοντας γυρίσει στο σπίτι, είχα εφιάλτες με μάγειρες που τρέχαν αλαφιασμένοι ενώ οι φωνές τους τρυπούσαν τα αυτιά μου "δε φτάνει το φαί!" και κόσμος να μαλώνει απέξω.
Στα διαλείμματα κάναμε βόλτες στον πρόχειρο καταυλισμό. Όσα παιδιά δεν είχαν καταβληθεί από το κρύο και την υγρασία, ήταν στον κόσμο τους. Θαύμασα την ανεμελιά των παιδιών, που μπορούσαν να παίξουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα στη γούρνα με τη λάσπη που απέφευγαν όλοι, έβαλαν ένα κιβώτιο κι έπαιζαν τον βαρκάρη, με κουπιά από κλαδιά που βρήκαν παραδίπλα. Με μία μπάλα που είχαν φέρει κάποιοι εθελοντές, έδιναν πάσες σε κύκλο. Ένας εικοσάρης που συμμετείχε στο παιχνίδι έκανε τον διαιτητή -με σφυρίχτρα παρακαλώ- και σταματούσε το παιχνίδι όποτε ήθελε να περάσει κάποιος. Ο Σαχίρ ήθελε να έρθει στην απέναντι μεριά του κύκλου, κρατούσε κι ένα ποτήρι με γάλα ενώ ψευτοκλοτσούσε, ήταν σειρά μου να παίξω,τον βρήκε η μπάλα κι έπεσε. Έκανε να κλάψει αλλά τον τράβηξα αμέσως στο κοντέινερ να τον σκουπίσω και να επανορθώσω για το γάλα. Αν υπάρχει αυτό που λέμε "πατρικό αίσθημα" πρέπει να μου δημιουργήθηκε περισσότερο από ποτέ. Βασικός νόμος του ποδοσφαίρου της αλάνας, αν πέσεις και δεν έχεις χτυπήσει σε ανυπόφορο βαθμό, πρέπει να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις. Ο Σαχίρ το είχε μάθει πριν παίξει ποδόσφαιρο, αφού βρέθηκε να δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του με λασπωμένα παπούτσια. Σηκώθηκε και συνεχίσαμε.Μακάρι τώρα που άρχισαν οι ανοιξιάτικες καταιγίδες της Ευρώπης, να είναι κάπου ζεστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου